De Kuip is geen stadion. Het is een gevoel.

Sommige plekken zijn meer dan beton, staal en stoeltjes.
Ze trillen, ademen, leven. De Kuip is zo’n plek. Een stadion dat ruikt naar geschiedenis, rookworst en zweet. Waar generaties vaders en zonen, moeders en dochters samen hun longen uit hun lijf hebben geschreeuwd.

Vraag iemand in Rotterdam wat De Kuip betekent, en je krijgt geen architectonisch antwoord. Je krijgt een blik. Een trotse, soms wat norse blik — met net dat sprankje emotie dat zegt: dit is van ons.

Voor kunstenaars (zoals ikzelf) is dat pure goud. De Kuip heeft karakter. Scheuren in het beton, verweerde trappen, grauwe muren die alles hebben gezien. Het is imperfectie met ziel — precies waar kunst om draait.

De geschiedenis van De Kuip – Geboren uit lef

De Kuip werd niet zomaar gebouwd. In de jaren ’30 wilden ze in Rotterdam iets maken wat nog nooit bestond. Geen sjiek paleis, maar een stadion dat werkt. Functioneel, stoer, vooruitstrevend.

De architecten Leendert van der Vlugt en D.F. Wiebenga tekenden het ontwerp — staal en beton in lagen, alsof ze een schip bouwden. Geen marmer, geen poespas. Het was modernisme met spierballen.

Toen het in 1937 opende, paste er 64.000 man in. De tribunes leken te zweven, de akoestiek was waanzinnig. En toen Feyenoord er begon te spelen… werd het meer dan een gebouw. Het werd een symbool.

De oorlog kwam, Rotterdam brandde, maar De Kuip bleef staan. Later kwamen de grote Europese avonden: Celtic, Real Madrid, Benfica, allemaal moesten ze eraan geloven.
In 1970 won Feyenoord als eerste Nederlandse club de Europa Cup I — met De Kuip als thuishaven.
Een stadion met spierballen en een hart.

Feyenoord – Trots van Zuid, trots van de straat

Feyenoord is geen club van poespas. Geen champagnevoetbal, maar regen, modder en inzet. Geen woorden, maar daden — dat is niet zomaar een slogan, dat is het DNA van Rotterdam.

Wie ooit in De Kuip is geweest, weet wat dat betekent. De golvende zang van 40.000 stemmen, het gerommel onder je voeten, de energie die door je borstkas knalt. Daar is geen marketingcampagne tegenop gewassen.

Het gaat niet alleen om winnen. Het gaat om er staan. Om komen, ook als het stormt. Om juichen bij een tackle alsof het een doelpunt is. Dat maakt Feyenoord-fans zo bijzonder.

En precies dat probeer ik te vangen in mijn kunst.
Niet de perfecte lijnen of het keurige portret — maar de emotie. De spanning, de trots, de rauwheid. Want als je De Kuip tekent, teken je niet een gebouw, je tekent een mentaliteit.

De kunst van stencil art – eenvoud met power

Stencil art is de straatversie van chirurgische precisie. Eén verkeerde spuit, en je hebt je eigen Banksy-tribute verpest. Maar als het goed gaat? Dan gebeurt er iets magisch.

De oorsprong ligt bij kunstenaars als Blek le Rat en Banksy — de pioniers van de straat. Met sjablonen, verf en lef veranderden ze grijze muren in vensters vol mening. Hun geheim? Niet te veel willen. Geen details, geen opsmuk. Alleen contrast, compositie en een boodschap.

Die mentaliteit ligt dicht bij Rotterdam. Geen mooipraterij, maar boem – daar is het. Eerlijk, direct, herkenbaar.

Toen ik begon met mijn stadioncollecties, was dat ook mijn uitgangspunt. De lijnen van De Kuip zijn op zichzelf al sterk genoeg. Je hoeft ze niet te over-schilderen. De schoonheid zit in de constructie, in het ruwe staal en het beton.

Met stencil art kun je precies dát vangen:

De spanning van een wedstrijd in één spettermoment
De structuur van beton vertaald naar verf
De kracht van zwart-wit met een vleug rood

Het is kunst zonder filter. Precies zoals De Kuip dat verdient.

Hans Breuker – Popart met een Rotterdams randje

Als je mijn werk kent, weet je: ik hou van kleur, humor en lef. Mijn kunst is niet bedoeld om stil naar te kijken met een glas wijn en een das om. Het is bedoeld om energie te geven. Om te lachen, te denken, of gewoon te zeggen: wat een gaaf ding!

Mijn roots liggen niet in een elitaire kunstschool, maar in het leven zelf. Ik schilder dingen die mensen raken – of het nu een teddybeer, een fles champagne of een stadion is. Alles draait om emotie.

Mijn stadioncollectie is geboren uit datzelfde idee: kunst die de passie van de fan vertaalt naar een stijl die past in elk interieur.
Want waarom zou kunst alleen voor de elite zijn, als je ook iets aan de muur kunt hangen waar je trots van wordt?

Rotterdam past daar perfect bij. Hier zeggen mensen wat ze denken. Hier maak je iets omdat je het voelt, niet omdat het moet. Mijn stijl – een mix van popart, stencil, humor en symboliek – ademt datzelfde gevoel.

De dikke lijnen, contrasterende kleuren en stoere composities zijn mijn manier om te zeggen: kunst mag best een beetje attitude hebben.
Een beetje Bad Boy.

De Kuip in mijn kunst – vier gezichten van trots

De Kuip is een bron van inspiratie. Ik heb het stadion in verschillende stijlen uitgewerkt, elk met een eigen toon en betekenis. Samen vormen ze één verhaal: dat van de stad, de club, en de mensen die erachter staan.

De Kuip – Lijnkunst

Minimalistisch, strak en vol rust.
Dit is De Kuip teruggebracht tot zijn essentie: lijnen, vorm, balans. Geen afleiding, geen kleurenexplosie. Alleen het stadion zelf – puur en krachtig.
Het laat zien dat schoonheid ook in eenvoud zit.

Het is de versie die spreekt tot architectuurliefhebbers, tot mensen die houden van design én emotie. Want je hoeft geen Feyenoord-sjaal te dragen om dit te voelen.

De Kuip – Graffiti

Hier komt de straat binnen. De Kuip met een urban twist – vol energie, spetters, en de geur van beton.
De letters, lijnen en vegen geven het gevoel dat je onder het viaduct van Zuid loopt, met het stadion op de achtergrond.

Het is rauw, industrieel en eerlijk.
Graffiti is tenslotte niet alleen kunst – het is een manier van praten zonder woorden.

De Kuip – Bad Boys

Vier figuren, brutaal en zelfverzekerd, die boven het stadion uittorenen. De Bad Boys zijn geen echte mensen, maar symbolen.
Ze staan voor trots, strijd, kameraadschap – de kern van Rotterdam.

Het werk is speels, stoer, en tegelijkertijd ontroerend. Want achter die zonnebrillen en stoere houding schuilt iets zachts: liefde voor club en stad.

Het is het perfecte werk voor wie zegt: “Ik hou van De Kuip, maar ik hou nog meer van lef.”

De Kuip – Rotterdam

Dit is de meest rauwe versie van allemaal.
De verweerde achtergrond, de stencillijnen, het rood en zwart die tegen elkaar botsen – het voelt alsof je een stukje muur van de stad aan je muur hangt.

Het is geen stadionportret. Het is een gevoel.
De energie van een wedstrijd, de spanning van 90 minuten, en de trots van honderdduizenden harten samengebald in één beeld.

Samen vormen deze vier werken mijn De Kuip-serie.
Ze zijn verschillend in toon, maar delen dezelfde ziel: eerlijke kunst, voor eerlijke mensen.

Of je nu een fan bent, een Rotterdammert, of gewoon iemand die houdt van krachtige kunst – De Kuip hoort bij je.