Schrijven moet je. Als je schrijven kan. Dus ik schrijf. Want ik moet mezelf fris en uitgedaagd houden in mijn fantastische leven.
(Luisterlink voor luie lezers)
Fantastisch ja. Want, ik kan 80% van de tijd mijn eigen uren invullen. Een droom die in vervulling is gegaan, ‘die ik heb gecreëerd’, riep hij vol zelfvoldaanheid. En terecht natuurlijk. De volgende stap is 100% eigen tijd, 0 verplichtingen, 0 druk. Deze week voelde het ineens of ik met pensioen ben gegaan. Op m’n 41e. Potjandrie. Een lekkere gedachte joh!
Maar hoe dan?! Vraag je je misschien af. Miljonair ben ik verre van maar ik heb m’n zaakjes wel op orde met wat inkomstenbronnen die mijn levensonderhoud betalen. En La Hoff, m’n vrauw, werkt ook gewoon.
Dat zorgt voor een prettig inkomen en kan ik dus bijna alleen maar doen wat ik leuk vindt. Zoals dit Breuker Journaal.
Want, ik geloof dat druk en stress voor mij helemaal niet werkt in deze fase. Deadlines en al die hele wet van dinges die zegt dat het werk wordt gedaan in de tijd die er voor staat. Is voor mij helemaal niet praktisch en zorgt absoluut niet voor creatief hoogstaand werk. Ik heb wel doelen maar als ik die niet haal ga ik mezelf niet meer voor m’n kop slaan als ik die niet haal. Het ego is een lelijke, zevenkoppige draak die elke dag in bedwang gehouden moet worden.
Druk en stress maakt me letterlijk ziek. Er is hard genoeg gewerkt om de basis in orde te hebben en te focussen op wat écht belangrijk is; gezondheid. Fysiek en mentaal. Als dat op orde is, zweef je door het leven en komt geluk en geld in de slipstream.
Ouder worden is geen pretje, fysiek althans voor mij. M’n maag en darmstelsel is even hautain als mijn ego, het gedoogt alleen het allerbeste. Zaden, noten, kokoskwark en kilo’s groente, op mijn eetpatroon is menig papegaai dodelijk jaloers. En om die rommel mijn mond in te krijgen kost tijd, soepen maken, naar de boodschappenwinkel en vooral veel dingen NIET doen.
Dus loop ik braaf dagelijks 10.000 stappen in het bos en top het af met een tripje boodschappenwinkel. Overdag, om aldaar samen stiefelend met de andere pensionado’s mijn nootjes, kokos en groente voor de soep te kopen. Meine Güte.
De ideeën in mijn hoofd buitelen over elkaar heen. Als een paniekerige massa die allemaal het eerst door een klein deurtje naar buiten willen. Ja, hier is wat mededogen op z’n plaats. Want ik wil IEDER idee, ieder verhaal, iedere film, ieder schilderij, ieder streetart plan in vervulling laten gaan. Een soort paniek golft er dan door m’n lijf.
Dat deurtje moet soms hermetische afgesloten worden als een Chinese wijk met Corona, ogen dicht en even diep ademhalen en mijn mantra herhalen. Manana, manana. Een gepensioneerde heeft de tijd. De dood is nog ver weg en de ideeën blijven toch wel komen.